ملک با شمع گفت ای گرم رو، نرم !

نه گفتی رهروان را ره نمایم؟

من عاشق درین شب های تنها

جوابی خواست دادن شمع بازش

که: «هان،شمعا، بجای خویش بنشین

به آب اول بشو صد ره دهان را

ملک جمشید شمع عاشقانست

ز سر بیرون کن این سودا و صفرا

ترا این صبح مهر افروز عالم

ز ناگه شد هوای خانه روشن

ملک را گفت آن شمع دل افروز

به باغ خلد رضوان بار دادش

همه اسباب عشرت شد مهیا

ملک چون گنج شد ز آن کنج بیرون

بر مهراب بودش درجی از زر

در آن هر گوهری بیرون یاقوت

دگر شهناز را با ارغنون ساز

بدیشان گفت: «سار راه سازید

سرای او مقامی بس بزرگست

شما در پرده ام بودید محرم

مرا کردید عمری دلنوازی

به دستان چاره کارم بجویید

بباید ساختن در هر مقامی

بنالید از حدیث شاه شهناز

شکر در آتش غم رفت با عود

چو چنگ از غم خراشیدند رخسار

گهی در دامنش چسبید شکر

که «شاها ، از چه شکر را خریدی

مگر یکبارگی دیدی گرانش

به شکر پروریدندت به صد ناز

برون افکند راز پرده شهناز

همی زد دستها بر سر به زاری

که ما با زهره زهرا بسازیم

نوازش یافتی هر روز صد راه

بر ایشان هر نفس می داد جم دم

خرامان بر در آن باغ شد شاه

چو روی خود بهشتی دید خرم

روان آب روان پا در سلاسل

قماری صوت ها افکنده در هم

غلامان دست و پایش بوسه دادند

امیر مجلس آن شهناز را خواند

چنین باشد کرم، عزت برآرد

اگر خواهی بزرگی ، همچو دریا

چو نرگس هرکه از زر دارد افسر

ملک هر تحفه ای کآورد با خویش

کنیزان را به دهلیز حرم برد

که اینان مطرب پرده سرایند

گل خرگه نشین ما قصب پوش

درئن پرده خواند آن مطربان را

حدیث چین و حال شاه پرسید

درآمد طوطی شکر به آواز

از آن پس ارغنون بنواخت آهنگ

به علم آورد در کار این عمل را