چو سیمین صبح سر بر زد ز خاور

تو پنداری ز چین آن زورق نور

ملک طوفی به گرد بیشه می کرد

به دل می گفت: «آخر حور زادم

که هر وقتی که درمانی به کاری

کنون این موی ها با خویش دارم

ز پیکان آتشی در دم بر افروخت

همین دم گشت پیدا نازپرورد

ملک جمشید را گفت: «این چه حالست

همایونت نشیمن بود در روم

ز دست حورزاد آمد به فریاد

چنان ماهی اگر رضوان ببنید

برابر حوری زادی سرو آزاد

ملک گفت: «ای صنم کار دلست این

چه گویم که این سخن دارد درازی

فزون از شمع دارد روشنی خور

شنیدستم که چون از ابر می خواست

صدف را گفت آب آه رو سیاهی

صدف گفت آنجا من از ابر نیستان

چرا بایست کرد از بی حیایی

مرا کز عجب بایستی نمودن

مکن عیبم که این ها اضطراریست

حکایت های خود ز آغاز می گفت

ملک جم را از آنجا ناز پرورد

در آمد باد پائی بحر پیما

پری گفت: «ای براق باد رفتار

حباب آسا روان شو بر سر آب

کشید اسب و ملک بنشست بر وی

به یک ساعت ز دریا در گذشتند

فرود آمد ز اسب و روی بر خاک

شفا بخشنده تن های بیمار

تویی مالک رقاب آزادگان را