هوای صحبت خورشید در سیر

به کشتی بادبان ها بر فرازید»

دو او چیزی که می بایست بردند

که بسم الله مجری ها و می راند

چو خورشید فلک در برج جوزا

شبی در موج گردابی بماندند

ز هر سو نعره و فریاد برخاست

ز هر سو نعره و فریاد برخاست

حوادث را مهیا گشته اسباب

ز سر تا پای در پوشید جوشن

بجوشید و ز هر سو حمله ای کرد

گهی در قعر و گه در اوج می برد

ز ماهی سر زدی بر افسر ماه

بزد کشتی جم را خرد بشکست

ز چوبین خانه اش چون گل برآورد

چو ما در موج این دریای گردان

طریقی جز فرو رفتن نبیند

ملک می زد به هر سو دست و پایی

ز کشتی تخته ای را داشت جمشید

به جای تخت شه بر تخت بنشست

فلک نقش قضا ز آن تخته می خواند

به آب دیده نقش تخته می شست

ملک ملاح و بادش بادبان بود

بجوشید از لب دریای اخضر

که بود آن بیشه از هر بیشه ای بیش

نمی دادند در خود باد را بار

غبار آلود و زرد و سیب و شیرین

خوش و شیرین تر از حلوای بی دود

به شکر خنده لب بگشوده بسته

همی زد سیب لاف از غبغب یار

به دندان سیب تن را پاره می کرد

به کار خویش می خندید و می گفت:

که خواهد دیگری آن چیز خوردن

به کار خویش بر اندیشه می گشت

مگر فضلی کند لطف خدایی!»

خیال زلف یارش در سر آمد

شب تاریک می پیچید چون مار

گهی با سرو می زد دست در سر

بلا همراه و دولت نا موافق

خروش موج و رعد و گریه ابر

ندیمش بحر بود و وحش مونس

چو ابر از شوق آن گلزار بگریست

که دردم را دوایی نیست پیدا

مراد دل ز دلبر برنگیرم!»

درین سودا اگر میرم چه باشد؟

نه آخر در ره او مرده باشم،

ره بیرون شدن جایی نمی دید

به زاری این غزل با خویش می گفت: