گفتم مثال رویت گفتا در آب بینی

گفتا که خویشتن را در پیچ و تاب بینی

گفتا که در دل شب چون آفتاب بینی

یکایک سر به سر پیشش دویدند

جهان محکوم تست این نالش از کیست؟

چه غم داری که هیچت غم مبادا

خیالست این نشاید باز گفتن

دوای درد پنهان از که جویم

خیال سرو بالای که دارم

میانی را که هیچش در میان نیست،

چرا دل را به هیچ از دست دادم؟

مرا بی هیچ شک دیوانه خواند

شکیبائی کنم، در صبر کوشم

یقین دانم که خواهد بردن آبم

به پاسخ قفل درج لعل نگشود

دگر می گفت این رنج خمارست

حریفان را به بزم آواز دادند

شراب ارغوانی در کشیدند

ز گلرویان بستان هر که را دید

همی کرد از پی رفع ملالت

زر آورد و می گوینده با خویش

به صد رو از شهنشه عذرها خواست

رخ اندر پاش می مالید کای شاه

به می خوردن نشاطی در درون آر

ز دل کردم به جام باده بیرون

که ما خواهیم رفتن زود بر باد

که بادا خسروا فرخ صباحت

که دنیا را بقایی نیست چندان

چو گل از هم فرو ریزد به یک دم

تو گفتی از زمین بر رست لاله

مئینی و آنگه نه ز آن می کان توان خورد

که نیمی صاف و نیمی تیره رنگست

که دردی نیز هم در خورد باشد

که کمتر کس شها مسکین بنفشه

همینم بس که درد سر ندارم

که باد از حضرتت چشم بدان دور

فدایت کردم اینک دیده بر سر

که شاها جاودان سر سبزیت باد

دلی نازک همچون غنچه داری؟

که آزادم ز هر کاری و باری

نمی بیند برهنه کس تن من

ولیکن مستقیم احوال باشم

کشد از بهر روزی آخر کار

بماند در میان عریان و بی برگ

به فصلی خوش چو فصل گل مزین

چو سنبل از غلامان سپاهم

غلام همت آزادگانم

ز ما چون غنچه در هم چیده دامان

چو گل هم تا جور هم شهریاری

به هر گنجی از آن صد گونه رنج است

که دایم باد ویران خانه گنج

زبانش در دهن بگرفت غنچه

حدیث کار و بار دل چه دانی؟

من از پیوستگانم جان و دل را

تو دم درکش که نه کار گل است این

سخن در زیر لب می گفت حاشاک

گهی بر یاد نرگس باده می خورد

که آن چون قامت دلدار او بود

به جعد سنبل چین در زدی دست

لب نوشین ساغر بوسه دادی

شدی در دامن صحرا زدی چنگ

که باد از کوی او بویی همی برد

که بود از صوت او در پرده ناهید

بر آوردی به سوز از حاضران دود

به شیرینی زدی بر نیشکر راه

که بلبل نعره زد گل خرقه انداخت

روان چون آب بیتی چند می خواند

ز قول شاه می داد این غزل ساز