طاووس روز تا ز افق جلوه می کند

این روزگار و دایره لاجورد را

هر خلعت مراد که می بخشد آسمان

خورشیدت از شمار غلاماندرگه است

گر ماه بر خلاف مرادت کند مدار

ماه قدح چو دور کند در سرای عیش

هر کس که در یمین تو چون تیغ راسخ است

تا هست کرد این مدر افلاک را مدار

بی گرد فتنه دامن آخر زمان بچین

با اینکه نیست مثل من امروز بلبلی

مرا یک روز شاهنشاه عالم

محیط مکرمت گردون همت

سریر آرای ملک اردوانی

جهانگیر و جهانبخش و جوانبخت

فرستاد و به خلوت پیش خود خواند

ز سلک نظم و نثر آن بحر ز خار

چو لعل یار در الفاظ رنگین

مرا گفت ای سخنگوی گهر سنج

کهن شد قصه فرهاد و خسرو

نماند آن شورش حلوای شیرین

بیاور شاهد عذاری لایق

درین قرابه های سبز زرکار

رواجی نیست آن سیم کهن را

مرصع ساز تاج و ذکر جمشید

عذار روشن خورشید عذرا

جهان را از سخن ده یادگاری

ز عین طبع صافی کن روان بحر

ز هر جنسی حکایت در هم آمیز

چو این عالی خطاب آمد به گوشم

مرا گفتند: سلمان، وقت دریاب

ادای حق پنجه ساله نعمت

ز هر طوری سخن با خویش داری

به طرز نو معانی را بیان کن

ز ششتر تا به شام اندر شکر گیر

به کلک عنبرین در روز و شب باف

ادای شکر همت کرده باشی

در آن ره چون قلم مشیا علی الراس

دل من در حجاب حجره فکر

ز روی آن معانی پرده بگشود

لباس نظم اگر خوبست اگر زشت

نهادم بر کف گیتی نگاری

ز گردون بگذرانیدم سخن را

نهادم من درین فیروزه مجمر

جهان خواهد معطر گشت ازین بوی

توقع دارم از هر خرده جویی

که گر باری بر آید بوی لادن

به فر دولت دارای عالم

کنون خواهم حدیث آغاز کردن