که بیرون زین ترا کاخیست خرم

بدین بنیاد بنیادی نهادن

طریق و شیوه صاحبدلان نیست

سلیمان می کند بیکار دیوان

که پازهریست معجون کرده با زهر

مخفت ایمن که دشمن همنشین است

روی آخر به زیر توده خاک

نمی ارزد به یک روز جدایی

زمین نیز آدمیخواری زحد برد

اگر آسان کنی، آسان شود کار

اگر آسان فرو گیری شود سهل

همه کس را به خود از خود فزون نه

ببین خود را در آن آیینه ای دوست

مبین کاندر همه چشمی گژ آیی

دو عالم بینی و خود را نبینی

اگر گوید ترش رویی فرو بر

دوانید از سر تندی و بگذشت

چه مایه تخم نیکویی برآورد

که یابند از زبانت مردم آزار

چو گل گردد ز انفاس تو خندان

مشو چون آتش دوزخ زبانی

حدیثش را دماغ جان ببوید