ز پایش سر عرش را تاج بود

که او راست هر دو عالم اثر

امام الوری، قدوه العالمین

گهی عنکبوتش بود پرده دار

سپهر و دو مه و چارده

معطر حرم کان زمین راست ناف

به جائی که آنجایگه جای نبود

چو تیر از کمان فلک در گذشت

به ملکی گذر کرد بی منتها

مسیحا شد آنجاش طفلی به شیر

تو خورشیدی و معجزت ماهی است

نینداخته سایه بر خاکدان

که از قعر ماهی است تا اوج ماه

ایا معشر الناس، صلوا علیه

وز آن پس عائی که فرض است چیست؟

پدر بر پدر خسرو و پادشاه

دراننده قلب خارا به رزم

فروزنده ماه نیک اختری

ظفر یک سپاهی است از لشکرش

رود چرخ گردنده آنجا به گرد

در آن سایه آسوده خلق خدای

چه سدی است شمشیر او در میان

چو از خانه شیر تابنده خور

نیابد نظیرش نظر جز در آب

که زیبد که بندند پیشش کمر؟

که سلطان اویس آسمان شکوه

سزاوار شاهی و زیبای تخت

بلند آسمان سایه بخت توست

حبابی است ناهید در ساغرت

همه پادشاهان غلام تواند

تن سلطنت را سر و افسری

وجود تو چون جان و حکمت روان

ندادش جز از چشمه تیغ آب

چو خاشاکش از جای خود بر کنی

چنین واجب الحد از آنست تیغ

بریدش زبان، کرد درویش سیاه

جوانمردی و دانش و دین و داد

همین کن که توفیق بادت رفیق

بجز نام نیکو نماند به کس

چه با خود توان برد جز نام نیک؟

ز هوشنگ و جم تا به چنگیز خان

بدیدی، اسد را شدی زهره آب

که کردند حاصل به سختی و رنج

ببین تا چه بردند با خویشتن؟

پدر را کز او شد جهان پر ز شور

سرشک یتیمان به جیحون رسید

که اشک ستمدیدگان ناگهان

برد جاه ما را به یکباره آب »

بپیچید مردانه دادش جواب

به من در ازل جور و بیداد داد

چه تدبیر؟ قسمت چنین آمدست

ولی غیر از این است حکم خدای

که بیخش دوام است و دولت ثمر

درخت سعدات ستم برکند

حقیقت بدان کان بدین قائم است

برابر نشینند شاه و گدای

شود عرش ثابت برای ملک

ز هفتاد ساله عبادت گزین

جنود ملائک جناح تو باد

کلاه از سر و سر ز تن باد دور