الا ایکه داری امید وصال

فراق و وصال است عیش و اجل

امید وصال است در اشتیاق

امید نعیم است و بیم جحیم

فراق است مشاطه روی عشق

شب تیره را هست امید بام

اگرچه وصال است خوش بر مذاق

دلا گر نه تلخی هجران بدی

مراد از دلارام عشق است و بس

جدایی کند عشق را تیزتر

لب وصل شیرین کند کام دل

کمال ات مر عاشقان را وصال

مجو آنچه کام تو حاصل کند

جوانی جوانبخت و خورشید چهر

چو مژگان خود در تمنای او

شب و روز از مهر چون ماه و خور

نصیبی ازو جز خیالی نداشت

گل اندام دامن از او می کشید

چو نرگس نمی کرد در وی نظر

خراباتی بی سر و پا و مست

به سودای دلدار دل بسته داشت

بدان سرو سیمین هوایی نمود

نمی جست جز عشق کامی ز دوست

چو باز آید آب وصالش به جو

یکی کرد از آن ماه پیکر سوال

جوانی بدین حسن و رای و خرد

چراش آنچنان خوار بگذاشتی؟

نگارین صنم خوش جوابیش گفت

که من همچو خورشیدم و چون هلال

جوان همچو بدر است و من خور مثال

ز دوری من گرچه کاهد چو ماه

همین کاجتماعی فتد بعد ازآن

ولی می کند این پراکنده حال

ز من هر زمانی شود دورتر

همین تا کند مهر کارش تمام

چو می گر چه تلخ است طعم فراق

به خسرو لب لعل شیرین رسید

به پولاد فرهاد خارا شکافت

همه روز خسرو پی وصل تاخت

کسی دولت کعبه عشق دید

از آن نیست در عشق خسرو قوی

ز پرویز فرهاد از آن بر گذشت

یکی گفت مجنون چو مجنون شدی

بود بخت عاشق ز وصل حبیب

شود کار عاشق ز صحبت تمام

بس آشفته می بینم این کار تو

چنین داد پاسخی که من اتصال

ز لیلی مرا آرزو هجر بود

اگر دیگری وصل جوید ز دوست

مبارک زمانس است دور وصال

دل ار قیمت هجر بشناختی

نگویی که دل خسته ام در فراق

ز دوری سخن گشت روز دراز

اگر شرح دوری دهم بر دوام

نگویم که سلمان تویی کم ز کم

بین تا از آن پایه سروری

اگر نردبانی نهی بر فلک

از آن قصر دوران به زیر آردت

اگر شیر یا اژدهایی به زور

اگر خواجه ای ور امیر اجل

اگر رستمی و خود بمردی و نام

مبین تا که بختت فزون می شود

مجو کام کاین جایگه کام نیست

اقامت چه سازی؟ بدر می روی

چرا خفته ای خیز کاری بساز

چه می آیی ای دل بدین خوان فرو؟

چنان زی که در راحت آباد جان

الی به خاصان درگاه تو

به عرفان معروف سر سری