جام صبوح می دهد نور و صفای صبحدم

صبح رسید و می رود یکدمه ای که حاضر است

خاست هوای صبحدم جان به تن پیاله ده

جلوه کنان عروس صبح آمد و می دمد افق

صبح سفید اطلسی ساخت قبای آسمان

پیش که آهوی فلک سنبل شب چرا کند

آن می خور شعاع ده در دل شب که این نفس

باد فدای مهوشی جان و دلم که دل درو

بس که ز شرم عارضت چهره صبح ریخت خون

صبح نمود نلع مه نعل بهاش در دل است

صبح به صدق و روشنی هست چو رای پادشه

در دل من زمان زمان مهر و وفای تازه بین

در دل تنگ عاشقان هر نفس از هوای او

تازه شدست زخم من باورت ار نمی کند

می گذرد خیال او روز و شبم به چشم دل

قصه عیسوی کهن گشن کنون به تازگی

از قبل لبش دهد دیده گهر به دامنم

ماه چو دید عارضش چشمه مهر خواندش

ساقی بزم در خزان جام بلور باده را

بلبل اگر نمی کند ناله به روی گلرخی

مدح و ثنای شاه شد ورد و زبان خاطرم

صبح چو مطرب مغان راه و نوای نوزند

کسوت عکس مه کهن شد ز جمال نوبتم

روزه نمی گشاید ار زاهد روزه دار را

چرخ دوتاست بس کهن نیست نوایی اندرو

تازه کند زمان زمان عیش کهن میان جان

آن دف دستیار کو حلقه بگوش مطرب است

زهره ز رشک عود را بر سر آتش افکند

باده به یاد حضرتی نوش که قدر همتش

آنکه برون ازین کهن طاق سما به صد درج

خیز و کلید صبح بین قفل گشای زندگی

پیش که خشت زر زند روز ز جرعه خاک را

روز و شب آب زندگی جوی ز چشمه قدح

آتش دی مهی بدم همچو مسیح زنده کن

واسطه ای است ساقیه جلوه ده عروس زر

آتش زود میر را خاک سیاه بر سر است

شمع حیات می کشد باد خزان و می زند

عشرت و عیش روح را برگ و نواست چنگ و نی

یاد سکندر زمان می خور و زنده مان که خضر

آینه جمال جان چیست لقای روی تو

برگ گل است در جهان کو به رخ تو اندکی

می رود آفتاب وش خلق چو سایه در قفا

ز آب و هوای روی تو یافته اند زندگی

در دو جهان به جان تو را خلق همی خرند و من

دید مشاطه روی تو آینه داد رونما

روی مبارک تو تا در دل من گرفت جا

روی تو دید چشم من در پی دیده رفت دل

حد گدایی درت نیست مرا که روز و شب

تا نرسد به روی تو چشم حسود دم به دم

چون به ربیع روی ابر از کف پادشاه ما

من چه شود اگر شوم کشته برای چون تویی

جور تو هست دولتی کان نرسد به چون منی

عشق همان قدس دان قله سر نشیمنش

نیست سری که نیست آن منزل سر عشق تو

بر سر کوی عاشقی کوی و گدا یکی بود

چشم خوشت به یک نظر بیش هزارجان دهد

از گل روی نازکت پرده چرا کشد صبا

گر ندهم به عشق تو جان نه ز قدر جان بود

ای که چو عمر در خوری خون مرا چه می خوری

خود نبود جفا روا خاصه بر آنکه او بود

چند کشند اهل دل بار بلای آسمان

ژنده خویش را به از اطلس آسمان نهم

پوشش من مبین ببین نفس مجردم که من

من که گلیم فقر را ساخته ام ردای فقر

ملک قناعتم اگر زانچه مدد دهد به نقد

دل به سرای آسمان هیچ فرو نیایدم

بانی دهر ز آسمان خانه فقر به نهد

نقد کمال می کند بر در خاکیان طلب

اشک من است هر دمی غسل ده تن زمین

قاضی چرخ می زند بی گنهم ز خود برون

من ز جفای آسمان بر در شاه می روم

اوست خدایگان دین خانه خدای مملکت

ملک چه قیمت آورد در نظر جلال او

منصب و عزت شهان مملکت است و شاه را

حضرت کبریای او ملک دوام سلطنت

آنکه به دور حکم او دید مهندس فلک

شام منیر پرچمش صبح نمای سلطنت

ای که ز حفظ عدل تو مملکت است در امان

بست عروس ملک را با تو نکاح سر مدی

مملکت است بر دعا داشته دست بهر تو

از همه رنج مملکت برد پناه بر درت

ای لمعات خنجرت صاعقه رای معرکه

خصم تو را سر شغب هست و لیک نیستش

خانه عمر دشمنان گشت خراب هر کجا

تیر تو بر عدوت گشت همچو که بوم شوم پی

داد به کاسه های سر تیغ تو طعمه ای و دان

بیخ عدو به تیغ زن زانکه بود مجامله

برق شعاع خنجرت کوه شکاف روز کین

گشته صریر کلک تو فتنه نشان مملکت

جام طرب به دوست ده تیغ به خورد دشمنان

خاسته گرد لشکرت معرکه را سما شده

پیش تو در دلاوری روز محاربت بود

موج ز گوهر و زرست بحر عطای شاه را

بر قد قدر او قدر گر به مثل قبا برد

هیچ تو دانی آسمان بهر چه کرد پشت خم

ماه ز آفتاب ضو خواهد و خور زرای تو

شاه گرفت قاف تا قاف جهان که در جهان

ساخت همای همتت زان سوی سدره آستان

فسحت ملک توست در مرتبه ای که آسمان

مدح تو من نکرده ام ورد زبان که کرده است

من ز ثنای حضرتت عاجز و قاصر آمدم

صورت طالعت خرد می نگریست در ازل

بر قدت از بقا قبا دوخت عطای ایزدی

از عدوی تو تا به تو هست تفاوت این قدر

باد قضای ایزدی متفق رضای تو

حکم قضای ایزدی متفق رضای تو

در خلوات آسمان ذکر زبان قدسیان

پشت و پناه لم یزل باد تو را که در ازل

ملک بقایت از فنا باد مصون که از خدا

باد همیشه در نظر فکر مبارک تو را

خوان عطای مملکت لطف تو گستریده است

باد فلک غلام تو و آنکه شعارش این بود