گر در خبیر به زور بازوی حیدر گشاد

هان که علی رغم بوم باز همایون ظفر

آنکه به یک زخم داو بازی نراد برد

معدلتش تا فکند ظل همای امان

تا در رافت گشاد راه حوادث ببست

گاه به دندان تیغ گاه به انگشت کلک

مفردی از خیل اوست آنکه به تنها شبی

منتهی از رای اوست عقل که از یک نظر

یک ورق از ذهن اوست آنکه افلاطون نوشت

بخل و ستم دست و پای چون زند اکنون که شاه

در سر من مهر او سوزش و سود فکند

قامت رعنای خویش کرد نگه زیر زلف

مصلحت من نهاد دل همه در دامنش

آمد و اول دلم بستد و پیمان شکست

آهوی چینی ز باد بوی دو زلفش شنید

دوش به امروز داد وعده که کامت دهم

لعل تو در گوش من لولو لالا نهاد

قصد سرم می کنی وین نه به جای خود است

ای مژه و ابروینت تیر و کمان ساخته

صنع جهان آفرین بر فلک حسن تو

آنکه ز هیچ آفرید صورت جسم و روان

از سر کویت صبا مجمره گردان شده

از رخ تو حسن را آمده وجهی به دست

ما به تو مشغول و تو فارغ از احوال ما

در غم هجرم جهان سوخت و راضی شدم

ز آتش رویت چو شمع چند بود ساخته

می دهدم هر سحر بوی تو باد شمال

چون ز تن من نماند هیچ ندانم که چون

خاک سر کوی توست همدم باد بهشت

با گل رخسار تو گل نگشاید نقاب

قصه ما شد دراز در غم آن قد و موی

تاب فروغ رخت دیده کی آرد کزان

بی مه دیدار تو دیده ز خود در حجاب

می شود از روی تو ماه فلک منفعل

آنکه رقیب زمان دولت بیدار اوست

چشم و چراغ ظفر تیغ جهانگیر او

جست قضا داوری از پی کار جهان

تا ز در طالعش کسب سعادت کند

نام شهنشه کند سکه زر بر جبین

ای که غلام تو گشت خسرو سیارگان

صفه قدر تو راست منزلتی از شرف

مرکز جاه تو راست مرتبتی کز جلال

ای ظفر و نصرتت پیشروان حشم

کاتب امر تو راست زیر قلم روز و شب

گشته ز گرد رهت چشم کواکب قریر

نسبت اصلی یم با دل و با طبع توست

حکمت اگر پای در پشت سپهر آورد

رای تو چون تیغ زد صبح بر آمد ز کار

با علمت آسمان کسر عدو نصب کرد

فتح دژی چون کنم ذکر که پیش خرد

مطرب گردون شها پرده سرای تو باد

فضل خدای است عام لیک هر آن دولتی

یار و نگهدار خلق لطف خداوند توست

هر چه تصور کند قیصر و خاقان و رای

با کف راد تو ابر، کیست که نامش برند

تا ز افق طالعند باز سپید و غراب

تا که بقای بقازیب تن آدمی است

کار خلایق کنون مدح و ثنای تو گشت