هر که چون سروم، گل اندامی نداشت

هر که در راهش، نشان را گم نکرد

گفت، پیشت می فرستم، باد را

سرو خود را، با قدش می کرد راست

هر که سر، در پای منظوری بتاخت

دل به زلفت رفت، تا صیدست و دام

کرد زاهد منع من، نشنید دل

من لبت را، دل به رغبت داده ام