از چنگ فراقم نفسی نیست رهایی

خون کرد دلم را غم یک روز فراقش

هنگام وداعت سخن این بود که من زود

رفتم که ز سر پای کنم در پیت آیم

ای مژده رسان کی ز ره آیی به سلامت؟

مگذار هوای دل و آب مژه ام را

گفتند که او با تو نیاید نشنیدم

ای مردم چشم ار چه نمی بینمت اما

باری تو جدا نیستی ای دل ز دو زلفش

شد حلقه زنان آه دلم بر در گردون

از ضعف خیالت به سرم راه نیارد