دلا من قدر وصل او ندانستم تو می دانی

شب وصل تو شد روزی و قدرش من ندانستم

به بایدی نا گه از رویت فتادم دور چون مویت

به آب دیده هر ساعت نویسم نامه ای لیکن

حدیث کار و بار دل چه گویم بارها گفت:

سر خود را نمی دانم سزای خاک درگاهت

الا ای بخت کی باشد که باز آن سرور رعنا را

صبا چون نیست امکان تصرف در سر کویش

چو زلف او مرا جانی است سودایی ز من بستان

برو در یک نفس بازا که یک دم ماند سلمان را