104
غزل شمارهٔ ۳۲۴
قدم خمیده گشت، ز بار بلاست این
اشکم روان شدست، ز عین عناست این
در خویش ره نداد دلم هیچ صورتی
غیر خیال دوست که گفت آشناست این؟
عمریست تا نشسته ام ای دوست بر درت!
نگذشت بر دلت که برین در چراست این؟
می گفت: کام جان تو از لب روا کنم
این خود نکرد جان به لب آمد رواست این
بگذشت دوش بر من و انگشت می نهاد
بر دیده گفتمش: صنما بر کجاست این؟
تهدید می نمود ولی گفت: چشم من
دل می برد ز مردم والحق جفاست این
او می کند جفا و من انگشت می نهم
بر حرف عین خویش که عین خطاست این
عهدی است تا نمی شنوم بویت از صبا
از توست یا ز سستی باد صباست این
می زد غم تو حلقه و در بسته بود دل
جان گفت در مبند که دلدار ماست این
سر در رهش نهادم و گفتم: قبول کن!
گفتا: چه می کنم که محل بلاست این؟
پرسیده ای که ناله سلمانت از چه خواست؟
آیینه را بخواه و ببین کز چه خاست این؟