105
غزل شمارهٔ ۲۹۶
سؤالی می کنم، چیزی نه بیش از پیش می خواهم
فقیرم، مرهمی بهر درون ریش می خواهم
مرا از در چه می رانی؟ نمی خواهم ز تو چیزی
ولی بستانده ای از من، متاع خویش می خواهم
به تیغ غمزه خون ریزم که من جان و تن خود را
شده قربان آن ترکان کافر کیش می خواهم
همه کس را اگر دردی بود خواهد که گردد کم
به غیر از من که درد عشق هر دم بیش می خواهم
مرا گفتی که چون می ری زیارت خواهمت کردن
پس از مرگ است این امید و من زان پیش می خواهم
ز تو هر جا که سلطانست چشم مرحمت دارد
نپنداری که این تنها من درویش می خواهم
عزیمت کرده ام سلمان که در راه غمش جان را
ببازم همت از یاران نیک اندیش می خواهم