108
غزل شمارهٔ ۲۹۰
تو می روی و من خسته باز می مانم
چگونه بی تو بمانم، عجب همی مانم
تو باد پای عزیمت، چو باد می رانی
من آب دیده گلگون چو آب می رانم
تو آفتاب منیزی که می روی ز سرم
فتاده بر سر ره من به سایه می مانم
شکسته بسته زلف توام روا داری
فرو گذاشتن آخر چنین پریشانم؟
بدست لطف عنان را کشیده دار که من
ز پای بوس رکاب تو باز می مانم
نه پای عزم و نه جای نشست در منزل
بمانده ام ره بیرون شدن نمی دانم
دریغ روز جوانی که می رود عمرم
فسوس عمر گرامی که می رود جانم
تو آن نه ای که کنی گاگاه سلمان را
به نامه یاد و من این نانوشته می خوانم