جان نیاید در نشاط، الا که بر بوی حبیب

عود خشکم؛ آتش جانسوز می باید، مرا

دولت بوسیدن پایش ندارد، هر کسی

چشم دار آخر دمی، با ما، که بادا گوش دار

خیز و بر ما عرضه کن ایمان، از آن عارض که باز

بی تو جان، در تن بجایی بس غریب افتاده است

دست بیماران گرفتن، بر طبیبان واجب است

گفتمش هرگز نشد کامیم، حاصل، زان دهن