عزم آن دارم که با پیمانه پیمانی کنم

من خراب مسجد و افتاده سجاده ام

ساقی دوران هر آن خون کز گلوی شیشه ریخت

زاهدا با من مپیما قصه پیمان که من

گر به دوزخ بگذرم کوی مغان باشد رهم

بر نوای ناله مستانه ام هر آفتاب

رشته جانم بسوزاند دمادم عشق و تاب

زنده می گردم به می بی منت آب حیات

من پس از صد عصر کاندر زیر گل باشم چو می