بی دوست من از باغ ارم یاد نیارم

از دست رقیبان نروم، ور برود سر

پرورده به خون جگرش بودم و چون اشک

آن دم که دهم جان و به خاکم بسپارند

بر خاک درش میرم و چون خاک شوم من

در نامه چو نامت نبود نامه نخواهم

کو دولت آنم که شبی با تو نشینم؟

در نامه همه شرح فراق تو، نویسم

چشمان سیاه تو به اول نظرم مست

یارب چه دلست آن دل سنگین که نشد نرم؟

گویند که سلمان سر و جان در قدمش باز