آنکه او هیچ ندارد، چه غم از یغمایش؟

کردمی در دل و جان جای چو بودی رایش

برود لیک بماند اثر سودایش

که ز اخلاص حکایت نکند سیمایش

بعد از آن روز ندیدیم بخواب آسایش

تا بر غم سر من سر ننهد در پایش

زیر شمشاد نشانند و تو بر بالایش

دل به بوی شکن طره عنبر سایش

که ز بوی سر زلف تو کند رسوایش

که به پالوده ام از دیده خون پالایش

غالبا رغبت جنت نبود فردایش

شمعی از چهره بر افروز و رهی بنمایش