می کشیدند مرا چون سر زلف تو به دوش

بزم رندان خرابات پر از «نوشانوش»

به درازی چو سر زلف تو بگذشت ز دوش

می به من ده که ندارم سر عقل و دل و هوش

برو ای خواجه برو دلق مرقع بفروش

آشکارا چه کنی خرقه قبا ساز و بپوش

ور چو چنگت بزند دوست ز دستش مخروش

آبرو ریخته بر خاک در باده فروش