133
غزل شمارهٔ ۲۵
غمزه سرمست ساقی، بی شراب
کرد هشیاران مجلس را خراب
دوستان را خواب می آید ولی
خوش نمی آید مرا بی دوست، خواب
تنگ شد بی پسته ات، بر ما جهان
تلخ شد بی شکرت، بر ما شراب
روی خوبت، ماه تابان من است
ماه رویا! روی خوب از من متاب
گر خطایی کرده ام، خونم بریز
بی خطا کشتن چه می بینی صواب؟
گل ز بلبل، روی می پوشد هنوز
ای صبا! برخیز و بردار این حجاب
در جمال عالم آرایت، سخن
نیست کان روشن تر است از آفتاب
عقل بر می تابد از زلفت، عنان
عقل را با تاب زلفت، نیست تاب
چشمم از لعلت، حکایت می کند
می چکاند راستی، در خوشاب
آب، بگذشت از سر سلمان و او
همچنان وصل تو می جوید در آب