96
غزل شمارهٔ ۲۴۵
زلفین سیه خم به خم اندر زده ای باز
وقت من شوریده به هم بر زده ای باز
زان روی نکو چشم بدان دور که امروز
بر مه زده ای طعنه و در خور زده ای باز
از غالیه رسمی زده ای بر گل و شکر
امروز همه بر گل و شکر زده ای باز
بر ساغر عیشم زده ای سنگ ولیکن
با تو چه توان گفت که ساغر زده ای باز؟
من سر چو قلم بر خط سودای تو دارم
با اینکه من سر زده را سرزده ای باز
از دود من سوخته زنهار حذر کن!
کاتش به من سوخته دل در زده ای باز
نقد سره قلب که پالوده ام از چشم
بر سکه رویم همه بارز زده ای باز
شبها ز غمت راست کبوتر دل سلمان
دریاب که بر صید کبوتر زده ای باز