109
غزل شمارهٔ ۲۳۳
یار می آید و در دیده چنان می آید
که پری پیکری از عالم جان می آید
سر سودای تو گنجی است نهان در دل من
به زیان می رود آن چون به زبان می آید
من گرفتم که ز عشق تو حکایت نکنم
چه کنم کز در و دیوار فغان می آید؟
به جمالت که اگر بی تو نظر بر خورشید
می کنم در نظرم تیغ و سنان می آید
به حیاتت که اگر می خورم از دست تو زهر
خوشتر از آب حیاتم به دهان می آید
تا تویی در دل من کی دگری می گنجد؟
یا کجا در نظرم هر دو جهان می آید؟
مرهم لطف خوش آید همه کس را لیکن
زخم تیغ تو مرا خوشتر از آن می آید
بر دلم صحبت آن کس که ندارد ذوقی
گر همه جان عزیز است، گران می آید