آنجا که عشق آمد کجا پند و خرد را جا بود؟

رندیست کار بیدلان، تقوی شعار زاهدان

آنکس که آرد در نظر، روی چنان و همچنان

من در شب سودای او، دل خوش به فردا می کنم

گرچه سخن راندم بلند، از وصف قدش قاصرم

گفتم که بالای خوشت، اما بلایی می دهد

او ریخت خون چشم من، دامن گرفت از خون مرا

تابی ز شمع روی او، گر در تو گیرد مدعی!

در آب می جستم تو را دل گفت: کای سلمان بیا!