گاه در خانقهم صوفی صافی دانند

تا به هر نام که خواهند مرا می خوانند

گر چه روز و شبشان اهل سخن می رانند

عقل و دین هر دو به عشق تو کجا می مانند

گوش امید به در، منتظر فرمانند

بر سر کوی تو این طایفه بی پایانند

جای آن است که بر چشم خودت بنشانند

گوی هایی که دوان در عقب چوگانند

مرد سلمان ز کسانی که درین میدانند