104
غزل شمارهٔ ۱۹۳
سنبلت را صبا بر گل مشوش می کند
هر خم زلفت مرا نعلی در آتش می کند
باد در وقت سحر می آورد بویت به من
باد وقتش خوش! که او وقت مرا خوش می کند
لعل جانبخش لبت دلهای مسکینان به لطف
جمع می دارد، ولی زلفت مشوش می کند
دیده تر دامنم تا می زند نقشت بر آب
خاک کویت را بخون هر شب منقش می کند
توبه زهد ریایی نیست کار عاشقان
ساقیا می، کین فضولی عقل سرکش می کند
زان شراب ناب بی غش ده که اندر صومعه
صوفی صافی برای جرعه ای غش می کند
نام و ننگ و صبر و هوش و عقل و دینم شد حجاب
ترک من باز آ که سلمان ترک هر شش می کند