83
غزل شمارهٔ ۱۶۴
دلم را جز سر زلفت، دگر جایی نمی باشد
خود این مشکل که زلفت را سر و پایی نمی باشد
دلی ارم سیه بر رخ نهاده داغ لالایی
قبولش کن که سلطان را ز لالایی نمی باشد
بخواهم مرد چون پروانه، پیش شمع رخسارت
که پیش از مردنم پیش تو پروایی نمی باشد
دلا گر غمزه مستش جفایی می کند شاید
که مستان معربد را ز غوغایی نمی باشد
بهار عالم جان است، رخسارش تماشا کن
که در عالم از آن خوشتر تماشایی نمی باشد
مرا دردی است اندر دل مداوایش نمی دانم
ولی دانم که دردش را مداوایی نمی باشد
تمنایی است سلمان را که جان در پایش اندازد
بجان او کزین بیشش تمنایی نمی باشد