مرا که چون تو پری چهره دلبری باشد

نه در حدیقه خوبی بود چنین سروی

نه ممکن است نبات خطت بر آن دال است

خیال چشم و رخت تا بود برابر چشم

به خاک پات که در خاک پایت در اندازم

ز عشق آن لب همچون میم، مدام از اشک

به حسن تو که وفا پیشه کن، جفا بگذار

ببین که پاکتر از اشک من بود سیمی

بیا ببخش بر احوال زاری سلمان