گرچه در عهد تو عاشق به جفا می میرد

هر که میرد به حقیقت بود آن کشته دوست

هر که در راه تو شد کشته نباشد مرده

مرغ در دام تو از روی هوا می افتد

مرده بودم، ز می جام تو من زنده شدم

ای گل تازه برین بلبل نالنده خویش

دل من طره طرار تو را می خواهد

می شوم زنده من از درد تو ای دوست دوا

می کند راه خرد در شب سودای تو گم

به سر کوی غمت خاک دوایند مرا

نفسی ماند ز سلمان، مکنیدش درمان!