ناتوان چشم توام گرچه به زنهار آورد

چشم مخمور تو را یک نظر از گوشه خویش

عقل را بوی سر زلف تو از کار ببرد

صفت صورت روی تو به چین می کردند

منکر باده پرستان لب لعلت چو بدید

خار سودای تو در دل به هوای گل وصل

با رخ و زلف تو گفتم که به روز آرم شب

گوییا دود کدامین دل آشفته مرا

رخ ز دیدار تو یک ذره نتابد سلمان