گراز تن جان شود معزول، عشقت جای آن دارد

مرا هم نیمه جانی بود و در جان، محنت عشقت

دل از من بستد ابرویت، که چون چشم خودش دارد

مرا گویند در کویش، مرو کانجاست، هم جانان

صبا تا پرده نگشاید، زروی غنچه، ننشیند

ازین پس کرده ام نیت، که خاک درگهت باشم

قلم را سرزنش کردم، که ظاهر کرد راز دل

اگر چون شمع قصد سر کنی، بی جرم سلمان را