غزل شمارهٔ ۱۱۷
نه تنها، بر سر کوی تو ما را، کار، می افتد
که هر روی در آن منزل، ازین، صد بار می افتد
به بویت باد شبگیری، چنان مست است، در بستان
که چون زلفت ز مستی، بر گل و گلزار، می افتد
به خون مردم چشمم، شماتت کم کن، ای دشمن
چه شاید کرد، مردم را ازین، بسیار می افتد
