87
غزل شمارهٔ ۱۱۱
آن پری چهره که ما را نگران می دارد
چشم با ما و نظر، با دگران می دارد
زیر لب می دهم وعده، که کامت بدهم
غالب آن است که ما را به زبان، می دارد
دوش گفتم که غمت، جان مرا داد به باد
گفت ای ساده، هنوزت غم جان می دارد
رایگان، چون سر و زر در قدمش، می بازم
سر چرا بر من شوریده، گران می دارد؟
اغی گل از حال دل بلبل بیچاره بپرس
تا این همه فریاد و فغان می دارد؟
گر به دیدار تو فرسوده ای، آسوده شود
مایه حسن رخت را چه زیان، می دارد؟
خبرت نیست که در باغ جمالت، همه شب
چشم من آب گل و سرو روان می دارد
رفته بود از سر قلاشی و رندی، سلمان
چشم سرمست تو اش، باز بر آن می دارد