سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت

ملک مزلزل دل دیوانگان عشق

ای گل به نازکی بنشین، بر سریر حسن

دلها هر آنچه یافت، به یک بار جمع کرد

خار درشت خوی، بسی تیغ زد، ولی

مطرب بساز پرده، که خون مخالفان

گر سرو، پیش قد تو زد، لاف همسری

بختم ز خواب دیده، به روی تو باز کرد

سلمان غبار خاک رهش، داری آرزو