بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت

تا به مقصود از این جا که تویی، یک قدم است

رهبری جو، که درین بادیه هر سوی رهی است

تا نگویی سفر صوب حجازست صواب

عاشقان را چو هوای حرم کعبه بود

تا غبار سر کویت نشوم، ننشینم

خنک آن دم، که به بوی سر زلف تو مرا

غرض از کعبه و بتخانه تویی سلمان را

نقد گنجینه آن خانه، چو در سینه ماست