ورنه مقصود آن گلستی گل کجا و دل کجا

وزگل بستان خوبی بوی می یابد هوا

پس چرا هر دم ز جای خود جهد باد صبا

در نمی آید که می داند خیالش آشنا

حبذا ایاما فی وصلکم یا حبذا

نیستند از مردمان خوانندشان مردم گیا

تا مریض عشق باشد دل کجا خواهد دوا

اینکه دستش می رسد کت سر در اندازد به پا

حد هر کس نیست این هستند آن خاصان جدا

ای خوشا روزی که ما گردیم ازین زندان رها