برد به حضرت خورشید آسمان مقدار

که چرخ را همه بر قطب رای توست مدار

به غیر زر که به غایت شدست پیش تو خوار

به بانگ کوس تو از خواب بخت شد بیدار

کشد به هم نرسد و هم را سر پرگار

هزار بار زند پشت عجز بر دیوار

ز کلک و تیغ تو تیز است عدل را بازار

به شکر لطف تو داعی است شکرین گفتار

ندید بحر عطای تو داعی است شکرین گفتار

به مذهب عقلا باشد آن کمر زنار

سفید و سرخ بود روی درهم و دینار

جریده های سیاه و سپید لیل و نهار

چو ابر بی طمع و حرص را تب و ادرار

که گه گهی دهدم بر ضمیر خویش گذار

مرا به اسم غلامی درآوری به شمار

که دارد آیینه طبع روشنم ز نگار

که پادشاه ز شاهی و ملک برخوردار