گره عقد ز ابروی فلک بگشاید

چنبر طاعت تو گردن گردون ساید

که زبان و لب شمشیر به خون آلاید

گفت تا خواجه درین باب چه می فرماید

گفت پروانه دستوری او می باید

که جهان هر نفسی حادثه ای می زاید

چه عجب باشد اگر پای تو در سنگ آید

گه زند تیغ و گهی روی زمین آراید

مستی غمزه خوبان ز خمار افزاید

فتح در موضع کسرش اگر آید شاید

تا جهان در کنف عدل تو می آساید