ای صاحبی که صاحب دیوان چرخ را

آنجا که کاتبان تو تحریر می کنند

دریا چو جوش می زند از جود خود مگر

امروز در بسیط زمین با وجود تو

یکدم نمی رود که ز دریای خلق تو

جم رتبتا به حضرت اعلی آصفی

بگذشت چار مه که ز دیوان روزیم

زیر کبودی فلک احسان نمانده است

کارم رسیده است به جایی و آن چه جا

ز ابر قطره به کف ما نمی فتد

گفتن دروغ راست نباشد همی کند

با این نظام حال و منال و فراغ بال

ز انعام عام اصلی خویشم مدد فرست

داعی پیاده است و گران بار ناتوان

صیت تو از ثری به ثریا رسیده باد