سپهر فضل و هنر شمس دین که شمس و قمر

صفای نیت و صدق تو صبح اگر بیند

برید باد بهاری به بوی نافه مشک

خجسته رای تو گویی ز روی لطف هنوز

طبیب خلق تو دردی که در درون من است

در تو ملجا فضل است و بنده جز به درت

اگر چه این قدرم خود محقق است که کس

ولی رضای تو جویم از آنکه می دانم

گرفتم آنکه دعاگو برای ساز سفر

قراضه ای که درین مدت از مسلمانان

یقین بدان که غریم مشنع بی شرم

محقری که بنامم مقرر است امروز

روا مدار که حاجات بنده را به کسی

جهان به کام تو بادا که بنده تا زنده