دوش چون در تتق غیب بخوابانیدم

کرکس نفس فرو مانده ز پرواز هوس

دست دولت در بختم بگشود اندر خواب

غره صبح ازل نقطه پرگار وجود

سید جمع رسل احمد مرسل که شدست

می خرامید خرامان قد خوبش گویی

صبح رخساره اش از مطلع دولت طالع

من ز شادی طلع البدر علینا گویان

بعد حمد و صلوات از سر جان مالیدم

بر سرم آستی لطف فرا کرد که آن

پس بدان آستی رحمتم از چهره جان

گفتمش یا نبی الله به یقین می دانی

گفت اخلاص تو می دانم ان شاالله

راست چون ذره که خورشید در آرد به کنار

گفتم ای جان و جهان در ره دین بعد از تو

چون شنید این سخن از من تبسم بگشاد

لولو از لعل همی سفت ولیکن نشنود

من دین حال که ناگاه در آورد به حال

خیمه خواب برون زد ز سرا پرده چشم

یارب امید چنان است که بر ما ز کرم

فرصت آن دهدم تا همگی صرف کنم