ای سکندر دولتی کاوصاف لطفت دم به دم

تا قضا بستان سرای دولتت را ساخت، ساخت

در زمانت ابر می گوید به آواز بلند

شهسوار همتت چون عرصه عالم بدید

مصطفی خلقی و تا من ما دحم در خدمتت

خسروا از روزگار بی سر و سامان مپرس

تا ز خوان نعمت او لقمه ای نان می خورم

قصه با هر کس که گویم سر بگرداند ز من

مشکل احوال خود را عرضه خواهم داشتن

قلت مال و منال و کثرت اهل و عیال

جای بر ایران زمین بر بنده تنگ است این زمان

من که زر در غره مه می کنم چون ماه قرض

من که چون شاخ از ربیعم جامه باید خواست وام

چون جواز من به وجه مکسب زر بستدند

بعد ازین از من جوی حاصل نخواهد شد اگر

هر یکی گوید که زر بستانم و دندان ز تو

پایمالم کرد خواهند این خداوندان مال

یا به وامی یا به انعامی به هر وجهی که هست

باز چون امروز دریابم که فردا بامداد

مصطفی را همچو موسی گو، ید بیضا نما

با دعای قدسیان پیوسته با داجان تو