که آسمان بزرگی و اختر دادی

به تیغ و کلک تو برداشتی و بنهادی

نشسته دست گهر در حصار پولادی

ز ضعف حال و تو با حال من نیفتادی

ز درگه تو جدا می کند به استادی

مرا سزای اقامت ز سست بنیادی

به جان خواجه که دیشب نخفتم از شادی

به بندگیت به یک سطر خط آزادی

به صد زبان کنم از بندگیت آزادی

پناه و پشت جهان و جهانیان بادی