صورت رحمت علی علیم

وی مرفه به دولتت اقلیم

هم عدیل تو در زمانه عدیم

بر سپهرت به منزلت تعظیم

در کفت قوت بنان کلیم

مادر روزگار گشته عقیم

زهره بحر آب گشت از بیم

لاجرم گوهرش بماند یتیم

صاحب ری تو را کمینه ندیم

سخت سست و قوی ضعیف و سقیم

گر نشیند مگس شود به دو نیم

کنده جسمش به رنج های قدیم

داغ کرده به نار ابراهیم

من چو زاغی برو نشسته مقیم

طوطیان را خلاقیتی است عظیم

به دوایش مرا بده تعلیم

کوست یحیی العظام وهی رمیم

برهاند ازین عذاب الیم

نشود نقطه قابل تقسیم

باد خط متابع تو نعیم