ای خداوندی که از دریای خاطر دم به دم

هر زمان بهر عروس مدحت از کان ضمیر

از کمال فسحت ملک تو چون رانم سخن

خسروا نگذاشت درد پا که بهر دستبوس

گر نیاوردم به درگه درد سر معذور دار