دارای شرق و غرب که جود و وقار تو

می راند با لطافت طبعت حدیث آب

می گردد از خجالت قدرت فلک کبود

معدوم گشت به فتنه به عهدت از آن شدست

گر نیستی صقالت رایت ز آه حلق

آنکس که چین و زنگ به شمشیر می گرفت

خلقت ز رشک در جگر مشک کرد خون

ازراق خلق را سر کلک تو شد ضمان

شاها فراق حضرت هوشنگی شما

حرمان خاک پای تو کاب حیات ماست

تا ز آستان شاه جدا کردم آسمان

از من سوال کرد خرد کز رکاب شاه

گفتم ز درد پا و ز سرما، به تاب رفت

دوری به اختیارگر از قرب آفتاب