منت ایزد را که ذات خسرو گیتی پناه

منت ایزد در آ که شد بر آسمان سلطنت

احمد عیسی نفس ایمن شد از تشویش غار

بوستان بر دوستان افشاند زین بهجت نثار

در نه اقلیم فلک شد دانه این مژده را

می ربایند از سر خورشید یاقوتی کله

شکر این احسان و نعمت را روا باشد اگر

چیست زین به دولتی که از کنج عزلت گاه رنج

ظل حق چشم و چراغ دوده چنگیز خان

اسمان قدر ثوابت لشگر سیاره سر

ای به رفعت اسمانت ملک و دین را پایمرد

کو سلیمان تا ببیند مملکت را زیب و فر

خیت و صحبت شاید از رفعت طناب سایبان

سر بر اب چشمه تیغت بر ارد عاقبت

ذکر تیغت در یمن خوناب گرداند عقیق

اندر ان وادی که ادم با عصا در گل بماند

اندرین مدت که ذات پاک و نفس کاملت

عالم الاسرار اگاه است که از اخلاص جان

بر سرت خورشید می لرزد با چشمی پر اب

در فراغ عکس روی و رای ملک ارای تو

سایه حقی که بی نورت سواد مملکت

دست یک سر شسته بودیم از بقای خود ولی

چشم بد دور از وجودی کو چو چشم نیکبان

تا نپندارت کسی کز تب تنت در تاب شد

جوهر پاک تنت چون گردد از تب منکسر

چون جهان قدر وجودت را ندانست اسمان

این زمان از روی ان کین حزم را نسبت به دوست

هیچ می دانی حصول این سعادت از چه بود

مریم عیسی نفس بلقیس جمشید اقتدار

ان که کلک او دوای ملک دارد در دوات

برده چترش را سجود از روی طاعت مهر و ماه

کرده لطف شاملش گاه عنایت کاه کوه

کرده جودکان یسارش پیش دستی بر سوال

سر فرازان را کلاهی مملکت را سر فراز

در جناب عصمتت مهر فلک را نیست بار

گر نبودندی دولالا عنبر و کافور نام

تا نبیند ماه رویت را زعزت آفتاب

ابر اگر آموزد از تبع تو رسم مردمی

خاک درگاهت به صد میل زره سرخ آفتاب

تا بر اهل تصور بر رخ نیلی بساط

دشمنت در پای پیل افتاده بادا روزو شب