غرض آن است که امشب شب جام است و مدام

که میش می رسد امشب ز لب جام به کام

بزم شام است و در وبزم می عیش انجام

حلالروز عیدست و درو روزه حرام است حرام

خانه ای گیر که بستند در شهر صیام

تو بدین پخته اگر در نرسی باشی خام

که جهانی همه روزش نگران بود ز بام

دوش دیدند پی نعل براقش در شام

جهت تهنیت عید و پی رسم سلام

از هوا طایر روح آمده با طوق حمام

روشنم شد که شرابیست لبت مشک ختام

من فدای تو و آن پسته شکر بادام

گو قدم پیش نه و پیش قدم خوش بخرام

دل مادام سر زلف تو خواهد مادام

دانه جویند بدین در همه مرغان مادام

نا گه از گوشه ای آمد که گذارد پیغام

خود چه حاجت که به حاجب دهی البته پیام

با هوای گل رویت خردم مست مدام

که بر وصل تو خاص است و غم عشق تو عام

دگری خوش کند از نافه مشک تو مشام

کند آزاد مرا داور خورشید غلام

منع بهر کرم روی جهان پشت انام

مردم دیده دین پشت و پناه اسلام

هفت اجرام سپهر از پی طاعت احرام

از میان پیکر مریخ برآرد چو حسام

هم ز گرد سپش روی فلک غالیه فام

عقد ملک از گهر خنجرش آمد به نظام

اختران را نبود هیچ نفاذ احکام

گفتمش : آب خود ای ابر مبر پیش لثام

گر کسی ملتمسی می طلبد هم زکرام

پنج نوبت زده در هفت ولایت بهرام

که کسی عرصه افلاک نپیمود به گام

آسمان را حرکت جرم زمین راآرام

گه کند ناله و گه گریه ز دستت نمام

به شغالی که رود پنجه زند با ضرغام

کره خاک به یکبارگی از جای قیام

ابر کلکت نبود بی رشحات انعام

بی ثنای تو کلام است چو بی ملح طعام

نرسیدند به سر حد کمالت اوهام

جز به تدبیر ضمیر تو نکردند تمام

حد بر او واجب و محبوس ابد شد به نیام

کوه را لرزه ازآن بیم نهد بر اندام

گفت خورشید به عهدش به کیان است و کدام

وان به یک ماه دهد قرصی و آن نیز به وام

گر کند پرده نشینان فلک را اعلام

بر نیاید پس ازین بی تتق شام ببام

ماه نو ماهچه قبه این سبز خیام

وان طنابش همه پیوسته به اوتاد دوام

روز اقبال تو را باد همه عید ایام