ساحتت را روضه فردوس حدی مشترک

در گل از سهم اساست ، پای وهم تیز تک

ذره ها را در هوا بتوان شمردن یک به یک

زنده می دارند شب ز آواز تسبیح ملک

سر زند بر سنگ اگر جوهر نماید بر محک

آستانت قبله جای ماهرویان نمک

گفت رضوان : هان بیا ! آن عرصه لی ، وین خصه لک

گلشن فردوس را فراش بر رسم ملک

می شود ماه سما هر ماه بر شکل سمک

می دماند خیری از ازهار وگلبرگ از خسک

سد یا جوج بلایی فارغ از تخریب دک

شاه بر تخت تو خورشید ست بر اوج فلک

شاه دلشاد آفتاب سلطنت بی هیچ شک

بخت بیدارست خیل نصرت آن را یزک

نیس بی آن آب را حکم تصرف بر نمک

روز کوشش آید اندر گوشش (النصرة معک )

چون خلافت با علی بوده است و زهرا بی فدک

خط مشک افشان شب را می کند خورشید حک

مسکن احباب جنت منزل اعداد درک